Playtime (Oyun Vakti), bir film olmaktan çok bir adamın bizleri yeni zlerle rmeye teşvik etme çabasıdır ve başarılı da olmuştur. Gerçekte yönetmen Jacques Tati'nin ölümsüz başyapıtı baştan sona izleyiciye yepyeni bir duyumsal deneyimler silsilesi yaşatmakla ilgilenir. Playtime, başka hiçbir filmin sahip olmadığı bir şeye, bizlere zlerimizi ve kulaklarımızı sorgulatma gücüne sahiptir. Yıllarca Mr. Hulot's Holiday (Bay Hulot'nun Tatili, 1953) ve My Uncle (Amcam, 1958) gibi muhteşem filmlerin acemi Bay Hulot'su olarak tanınan Tati, bu rolü büyük bir özgüvenle oynamasına karşın, bir palyaçodan çok daha fazlasını sunabilecek kapasitedeydi. Tati'nin komik filmleri, sessiz ve sesli film, vodvil ve modern çağ arasında bir köprü kurar. Ancak en çok rsel duyarlılıklarıyla hatırlanır. Filmlerindeki gag'ler aslında hiç de gag değildir; aksine her biri hafif çarpık olan bir dünyanın genel tonuna katkıda bulunan tuhaf küçük anlardır. Böyle anlardan yeterince bir araya geldiğinde, bizi güldürmek için değil, izleyici olarak rollerimizi düşündürmek için orada olduklarını anlamaya başlarız; Playtime'ın inanılmaz derecede yoğun mizanseninin kelimenin tam anlamıyla her köşesi de işte bu anlarla dopdoludur. Soğuk ve nesnel bir fütürist kentte geçen Playtime'ın vahşice düz hatlı dekorları büyük maliyetlerle sıfırdan inşa edildi. Playtime, son derece masraflı bir filmdi ve bunun tek nedeni 70 mm. olarak çekilmesi değildi ama gişe hasılatı öylesine düşüktü ki sterime girmesinden sonraki on yıl boyunca Tati borçlarından kurtulamadı. "Tativille", dekor tasarımının, ya da bakış açınıza bağlı olarak, megolamaninin en büyük başarılarından biridir. Setin kendi yolları, elektrik sistemleri vardı; hatta ofis binalarından birinde çalışan bir asansör bile mevcuttu. Tüm bunların ötesinde, Alman dışavurumculuk günlerinden beri hiçbir yönetmen, bir şeyi olduğundan çok daha büyük stermek için özenle inşa edilen bir perspektif hilesiyle böylesine çok şey başarmamıştı. Tativille'in dünyası nesnel, acımasız ve sterildir ama bu dünyada şaşkın ve dalgın dolanan Hulot, arada sırada küçük organik maddecikler, örneğin, bu gri kente biraz renk katan bir çiçek satıcısı bulur; ve yalnızca Hulot tuhaf tasarımlı sokak lambalarına, küçük bir bukete benzetmek yoluyla, bir anlam kazandırabilir. Playtime'ın, daha eski ve daha dünyevi yaşam tarzlarını etkisi altına alan nesnel modernlik hakkında söyleyeceği çok şey vardır. Film, bir anlamda, modern kent yaşamının nasıl da insanların hâlâ içlerinde barındırabilecekleri küçük bireysellik parçacıklarını ezme potansiyeline sahip olduğuyla ilgilidir. Playtime'ın sterişli rsel şakaları, burada sayılamayacak kadar çoktur. Ancak modern varoluşun televizyondan arabaya, süpermarketten havaalanına ve elektrikli süpürgeye kadar neredeyse her nesnesine, bu filmde komik bir nesne olarak yeni bir yaşam ve yeni bir biçim kazandırıldığını söylemek yeterli olur. Playtime'daki tüm şablonlar, 45 dakika süren ve rsel ve işitsel yoğunluğu nedeniyle tekrar tekrar rülmesi gereken inanılmaz restoran sahnesinde kritik bir noktaya ulaşır. Ancak filmi tekrar tekrar izlemek aynı zamanda zevk almak için daha çok fırsat anlamına da geliyor. Hiçbir film Playtime kadar zengin bir izleme deneyimi sunamaz.
