Nashville (1975)

Robert Altman’ın şaşırtıcı bir taşlama olan bu başyapıtı, sığ sularda gezinirken Amerika’nın politik manzarası hakkında büyük ve farklı bir şey söylemek istiyor. Bunu yaparken de büyüleyici bir teknik başarıya ulaşıyor; pop kültürü içindeki, seks, para, şöhret ve güç peşinde koşup histerik şöhretli kişi hallerine bürünenler üzerine tuhaf bir kavrayış gücüne sahip karakter incelemesi gerçekleştiriyor. Joan Tewkesbury’nin senaryosu, geri planda, asıl konuyla bağlantı kurmak derdinde olmadan politik bir hikâye atıveriyor ortaya, böylece Vietnam Savaşı’nda atılan yanlış adımların ve yozlaşmış Nixon hükümetinin lgesindeki Amerika’nın kendisini yeniden keşfettiği süreçteki tekinsiz atmosferi solumamızı sağlıyor. Film, politik mevzunun gelişimi içinde, “Country Müziği ve Western” manzarasına en iyi bakışı sunuyor ve 1970’lerin, Amerika metaforunu bitirip tüketen son filmi olduğunu kanıtlıyor. Yayılıp giden, dağınık, benzersiz bir tarzda çekilen, öyküselliği olmayan film, müzisyenler, menejerler, politikacılar, reklamcılar ve müzikseverlerden oluşan 24 karakterin, Nashville’deki koşuşturmacalı beş gün boyunca yapıp ettiklerini enfes bir tarzda zlüyor.