Chunhyang (2000)

Film, geleneksel bir Kore masalını (Batinin külkedisi tadında ve tanınmışllığında), yine geleneksel Kore tiyatrosunun anlatım tarzını kullanarak sinema perdesine yansıtıyor... Çoğunluk lirik, bazen de şarkı şeklinde bir performans steren bir ses sanatçısı ile bir davulcunun (özel bir Kore davulu) birlikte icra ettiği bu geleneksel anlatım tarzına Pansori deniyor, ve sahnede steriyi oynayan oyuncuların yaptıkları bu Pansori sanatçısı tarafından seslendiriliyor, anlatılıyor, pekiştiriliyor, teşvik ediliyor... Gerektiğinde Pansori sanatçısı olayı betimliyor, hatta bir "iç ses" bile oluyor... İste bu kültürel ve geleneksel Pansori anlatım tarzını ve yine geleneksel bir Kore peri masalı olan Chunhyang öyküsünü bu film (bence) başarıyla harmanlamış... Biliriz ki, peri masalları okumuş-cahil, zengin-fakir, üst sınıf-alt sınıf ayrımı olmaksızın hemen herkese hitap eder, çünkü herkes masallarda kendi acılarına bir teselli, yaralarına bir pansuman, gelecek kaygılarına bir umut bulur...